Van een andere planeet by Dominique Dumortier

Mensen denken dat autisme aan de buitenkant zit. Dat je kunt zien. Maar dat is niet zo. Autisme is onzichtbaar. Het kan aanwezig zijn zonder dat het opvalt. Het zit aan de binnenkant.

De wereld draait niet om mij, zo wordt mij verteld. Ik moet aanpassen aan de wereld, want de wereld zal zich heus niet aan mij aanpassen. Als er nu een ding is waarvan ik me altijd bewust ben geweest, is het dat wel: ik val buiten de wereld, ik participeer niet aan deze wereld. Dat is precies het punt. Vanaf het moment dat ik 's ochtends mijn ogen open, probeer ik mij aan te passen, te doen zoals elk mens. Het liefst zou ik willen verdwijnen en opgenomen worden in de meerderheid. Wat haat ik het dat ik anders ben! Wat haat ik het dat ik niet onzichtbaar ben. Ik kan me niet aanpassen. Nu niet, morgen niet, niet de laatste dag van mij leven. Het verschil is er eb zal er altijd blijven. Het enige wat ik kan doen is het camoufleren en doen alsof het er niet is.Ik sloof me uit om me aan te passen en hoe meer ik me uitsloof, hoe beter het me lukt (weliswaar enkel uiterlijk) maar hoe meer ik uitgeput raak en me onaanvaard voel. Hoe meer ik mijn best doe, hoe groter en pijnlijker het contrast voor me wordt.

Ik heb enorme problemen met gevoelens. Ik voel veel, minstens evenveel als alle andere mensen (en wie weet zelfs nog meer). Ik ben dus gevoelig maar gevoelens veroorzaken ook veel problemen. Ik kan mijn gevoelens niet plaatsen. Ik voel vaak maar ik begrijp meestal niet waar die gevoelens vandaan komen en hoe ik ze zou kunnen benoemen. Blijheid en kwaadheid ken ik, maar dan enkel in hun primitieve vorm. Nuances kan ik niet plaatsen. Kwaad is altijd meer dan kwaad alleen, blij is altijd meer dan blij alleen en verdriet is altijd meer dan verdriet alleen. De ene keer is kwaad is anders dan de andere keer en blij anders dan blij en verdriet is anders dan verdriet. En dat kan ik niet vatten of benoemen. Ik kan meestal wel zeggen of gevoel positief is of negatief, hoewel ook dat soms moeilijk ligt.

Ik heb altijd het gevoel gehad dat mensen mijn anders-zijn niet appreciéren. Ze zullen mij wel nooit links laten liggen maar me echt aanvaarden doen ook niet. Ze vinden me raar en willen dat raar zijn niet zomaar aanvaarden. Ik ben anders en anders is anders. Bovendien kijken ze niet naar hoe ik anders ben. Ze kijken niet naar hoe ik dan wel ben. Ik ben enkel anders, verschillend.

De mensen dringen niet tot bij mij door. Ze komen naar me toe, maar niet tot bij mij. Er is altijd die afstand, altijd die muur waar ze niet voorbij komen. En ik kan het ook niet, want ik zit vast achter de muur. Ik raak daar niet weg. Ik zit gevangen in mijn eigen hoofd en raak er niet uit.>….<De muur wordt niet afgebroken en zal niet afgebroken worden. Ik zit gevangen in mijn hoofd en ik blijf daar gevangen. Ik raak er nooit uit. Ik will mijnhoofd weg. Ik will uitbreken. Ik wil het kwijt. Ik will verlost worden, bevrijd worden. Ik will vrij zijn. Het beperkt me te veel. Ik begrijp deze wereld niet . Ik zie geen structuren. Ik krijg geen overzicht. Alles is chaos. En mezelf begrijp ik ook maar voor een deel. Ik wou dat ik iemand had die met me mee kon reizen. Zodat ik de tocht niet alleen hoef af te leggen. Want ik ben bang alleen. Niemand neemt mijn hand vast om me mee te nemen door die grote, onbegrijpelijke, gevaarlijke wereld. Alles maakt me bang. Alles wat ik alleen doen, boezemt mij angst in. En ik moet alles alleen doen. Want niemand raakt tot bij mij. Werkelijk bij mij, bedoel ik dan. Ik blijf altijd anders. Ik voel me binnenin steeds anders. Het verschil blijft. Ik ben alleen, heel alleen, en dat doet pijn. De muur kan niet weg. Ze blijft. Voor altijd.

Soms zeggen ze mij dat ik net als anderen lijk. Maar dat is enkel de buitenkant. Vanbinnen in mijn hoofd ben ik E.T. Het probleem is nou net dat je onmogelijk bij me naar binnen kunt kijken.

Gunilla Gerland

Hoe dan ook , tegenwoordig ben ik in staat heel wat NT-speak ( neurotypisch spraakgebruik) te gebruiken en voel ik me ( en dit is paradoxaal) dichter bij NT- cultuur komen naar mate ik meer leer over de autistische. Ik heb in mij dit beeld van twee culturen (de autistische en de NT-cultuur) als twee tuinen met daartussen een hek. Sommige mensen kunnen all naar het hek toe wandelen en met de mensen van andere cultuur spreken, maar anderen zijn nog ver weg van het hek. Ik zie mezelf vaak zitten op het hek, soms zit er iemand naast me, maar dat is zeldzaam. Toch is er ruimte genoeg op het hek. Maar meer en meer mensen van beide culturen wandelen in de richting van het hek om met elkaar te spreken en dat vind ik prachtig.