What people say about Doing Nothing

There is no art without laziness. ― Mladen Stilinovic

When people say they are bored, often they mean that they don't want to experience the sense of emptiness, which is also an expression of openness and vulnerability. -Chögyam Trungpa

Receptivity is not inactivity. It is real activity but not effort in the ordinary sense of the word… It is simply an attitude of waiting for the ultimate mystery. (…) This “active inactivity” is an example of what I think of as “passionate equanimity”. Ken reminds me that the Taoists call it “wei wu wei”, which literally means “action no action” and which often is translated as “effortless effort”. -Treya Wilber

All procrastinators put off things they have to do. Structured procrastination is the art of making this bad trait work for you. The key idea is that procrastinating does not mean doing absolutely nothing. Procrastinators seldom do absolutely nothing; they do marginally useful things, like gardening or sharpening pencils or making a diagram of how they will reorganize their files when they get around to it. Why does the procrastinator do these things? Because they are a way of not doing something more important. If all the procrastinator had left to do was to sharpen some pencils, no force on earth could get him do it. However, the procrastinator can be motivated to do difficult, timely and important tasks, as long as these tasks are a way of not doing something more important. ― Jon Perry, www.structuredprocrastination.com

“What I like doing best is Nothing.“ “How do you do Nothing,” asked Pooh after he had wondered for a long time. “Well, it's when people call out at you just as you're going off to do it, 'What are you going to do, Christopher Robin?' and you say, 'Oh, Nothing,' and then you go and do it. It means just going along, listening to all the things you can't hear, and not bothering.” “Oh!” said Pooh.” -Winnie the Pooh

I have often wondered whether especially those days when we are forced to remain idle are not precisely the days spend in the most profound activity. Whether our actions themselves, even if they do not take place until later, are nothing more than the last reverberations of a vast movement that occurs within us during idle days. In any case, it is very important to be idle with confidence, with devotion, possibly even with joy. The days when even our hands do not stir are so exceptionally quiet that it is hardly possible to raise them without hearing a whole lot. ― Rainer Maria Rilke, Letters on Life

Warten zu müssen ist eine freundliche Einladung zu einer kleinen Meditation. Andreas König (pseudonym for André van Wickeren)

. . . anyone can do any amount of work, provided it isn't the work he is supposed to be doing at that moment. ― Robert Benchley, Chips off the Old Benchley, 1949

En toen met enige variatie herhaalde i zijn oude rêverie over 't water. Van 't water dat maar altijd naar 't westen stroomde, dat iederen avond naar de zon stroomde. In Nijmegen liep een ouwe dokter rond, die drie-en-vijftig jaar lang 's morgens op 't zelfde uur dezelfde wandeling had gemaakt. Over 't Valkhof en aan de Noordzijde naar beneden en de Waalkade af tot aan de brug. Dat is meer dan 19300 maal. En altijd stroomde 't water naar het westen. En dat beteekende nog niets. Het heeft zeker honderd maal drie en vijftig jaar naar dien kant gestroomd. En langer. Nu ligt de brug er over. Nog maar kort, nog maar wat jaren. En toch heel lang. Ieder jaar is 356 dagen, tien jaar is 3650 zonnen. Iedere dag is 24 uur, en ieder uur gaat er meer door de hoofden van al die tobbende menschen dan je in duizende boeken zou kunnen opschrijven. Duizende tobbers die de brug gezien hebben, zijn nu dood. En toch ligt i er nog maar kort. Veel, veel langer stroomde het water daar. En er was een tijd toen dat water er niet stroomde. Die tijd is nog veel langer geweest. Dood zijn die tobbers gegaan bij honderde en honderde millioenen. Wie kent ze nog? En hoeveel zullen er sterven na dezen? Ze tobben maar, tot God ze wegraapt. En je zou denken: God zou ze een lol doen als i ze plotseling te grazen nam. Maar God weet beter dan jij of ik. Tobben willen ze, blijven voorttobben. En onderwijl gaat de zon op en onder, de rivier daar stroomt naar 't Westen en blijft stroomen tot daar ook een eind aan komt. ― Nescio, De Uitvreter

Hoe is het mogelijk dat iets dat zich in algemene beschouwingen als een abstractie op hoog niveau voordoet, een zo sterke dwang op mensen kan uitoefenen? ― Uit een essay over tijd

To do nothing at all is the most difficult thing in the world,
the most difficult and the most intellectual.  - Oscar Wilde

At one point, she said after a while, at one point we thought we might raise silkworms in one of the empty rooms. But then we never did. Oh, … ― W.G. Sebald, The Rings of Saturn

I looked up ‘lanterfanten' in the dictionary, and the term is mostly regarded pejoratively. In German: bummeln, sich herumtreiben, herumlungern. In English: loiter, lounge, footle, lollygag, loaf, lollygag, hang around, mess about, tarry, linger, lurk, mill about, mill around, be about. Yesterday evening I had dinner with some English native speakers and took the chance to discuss ‘lanterfanten' with them. It seems that ‘to loiter' is the proper translation of ‘lanterfanten', so I will pass by today to add that word to the yellow paper residing in your installation. To loiter according to the on line dictionary: 
”– verb (used without object)
1. to linger aimlessly or as if aimless in or about a place: to loiter around the bus terminal.
2. to move in a slow, idle manner, making purposeless stops in the course of a trip, journey, errand, etc.: to loiter on the way to work.
3. to waste time or dawdle over work: He loiters over his homework until one in the morning.
– verb (used with object) 
4. to pass (time) in an idle or aimless manner (usually fol. by away): to loiter away the afternoon in daydreaming.
[Origin: 1300-50; ME loteren, loytren, perh. < MD loteren to stagger, totter; cf. D leuteren to dawdle“ It seems I'll have some work to do in order to establish ‘lanterfanten' as a shared notion and positive approach to learning – but it already sounds beautiful! Maybe combining the notions is a way to get started: lanterfanten = procrastination + hanging around (as it links with time, space and narrativity), but then the non-intentional, non-direct, non-deliberate sense of exploration should be part of it too. ― Jeroen Peeters, in: An invitation to Loiter

If something is boring after two minutes, try it for four. If still boring, then eight. Then sixteen. Then thirty-two. Eventually one discovers that it is not boring at all. ― John Cage

Yet the capitalist and the communist are both bothered by the same thing: achieving the only truly human state, which is laziness. In the deep unconscious of the system is hidden exactly this truth. But for some reason, this truth has never really been grasped. There has never been a labor system that announces the solution to mankind's problem thusly: the truth of your striving is the way to laziness. Instead, we find everywhere those dreary reminders of the virtue of labor, and the implication that labor is unavoidable, and it is impossible to lay it aside, and in fact this goal is what the socialist system has in mind to reach through labor, taking the burden of vice, hour by laborious hour, off the shoulders of all humanity. The more people who work, however, the less hours of work there will be. And so more time will remain left over for idleness. 
― Malevich

Wijs is hij die het leven eentonig maakt, want dan heeft elk klein voorval het voorrecht een wonder te zijn. ― Pessoa, Het boek der rusteloosheid

Over the centuries, the illusion of mastering time through obedience to it came into acceptance. Across Europe, the medieval monastery’s bell tolled as a reminder to eat, sleep and pray. But while there must have been some soul’s release in relinquishing earthly sovereignty to that sound, as the clock’s authority spread, we sealed all the gaps through which curiosity might seep into our days. Curiosity, after all, could lure the susceptible way off track, as the Italian poet Petrarch learned in the spring of 1336, when he famously climbed Mont Ventoux, motivated by “nothing but the desire to see its conspicuous height.” One of the texts he carried along was Saint Augustine’s “Confessions,” detailing the moral dangers of such expeditions, when men “go out to admire the mountains,” or the course of the stars, and therein forget themselves. Chastened, Petrarch made his descent in silence. Homage to The Idols of Idleness

Er zijn filosofen die de impasse veroorzaakt door de verveling - maar dan moet je haar natuurlijk wel toelaten en niet verdrijven met vermaak - bezien als een bron van nieuwe creativiteit. Aristoteles (bijvoorbeeld), maar ook Goethe, die de verveling de moeder van alle muzen noemde. Nietzsche zei dat we de diepe verveling moeten toestaan omdat er zo een nieuwe aandacht voor de wereld ontstaat waarin, zoals Martinus Nijhoff het schreef „dingen gehoord worden die nog nimmer een oor vernam”. Wanneer je de verveling werkelijk toelaat, heb je de vlucht in het interessante niet meer nodig. Dan is er aandacht voor de wereld en dan komt de kunst vanzelf. (…) Heidegger zegt dat er twee kanten zijn aan de verveling: een negatieve die de impasse is en een positieve: de verstilling. Zolang we echter de diepe verveling niet toelaten, rennen we alleen maar weg voor iets wat creativiteit kan opleveren. ― Awee Prins

Ons drukke leven in de stad maakt het lastig om het onderscheid nog waar te nemen tussen wat ik in dit boek de ‚kloktijd’ noem, met zijn universele regels en rigide opdelingen, en die andere tijd, die als het ware onder onze klokken door stroomt, even kalm als onverstoorbaar, en die aan een meer persoonlijke, meer innerlijke tijd lijkt te raken. De tijd van klokken en agenda’s is een abstracte en sociale tijd, iets wat we met elkaar hebben afgesproken om de wereld te kunnen inrichten, om internationaal transport te kunnen regelen, om zaken te kunnen doen. Zodra je uit die wereld stapt, zoals ik een week geleden heb gedaan door naar deze plek af te reizen, stap je als het ware ook uit die tijd en kom je in een andere tijd terecht. Een tijd die geen data of uren kent, maar eigenlijk alleen verschillende verschuivingen van het licht: van het frêle ochtendlicht naar het felle en oogverblindende blauwe licht van het middaguur tot de schemerige pasteltinten van de avond die langzaam verzwolgen worden door de zwarte duisternis van de nacht. Meer niet. En dat elke dag opnieuw. De zon komt op en gaat weer onder. Dat is de kosmische klok waarmee je hier leeft. Het opmerkelijke is dat door dat ogenschijnlijk zo saaie voortkabbelen van de dag, dat ononderbroken voortduren van tijd, beetje bij beetje een veelheid aan gedachten, droombeelden, ervaringen en herinneringen heen breekt. Hoewel ik ‚s ochtends niet weet wélke dag het is, voelt deze dag wel als van mij. In plaats van door afspraken en zenuwachtige blikken op de klok opgedreven te worden, voel ik me min of meer samenvallen met een innerlijke tijd. Pas door uit de agenda van de wereld te stappen, kan ik met andere woorden zoiets als een eigen tijd betreden. ― Joke Hermsen, Stil de tijd

In de negentiende eeuw begon onze grote haast, de eenentwintigste eeuw dwingt ons tot een tempo dat bijna niet meer vol te houden is. (…) Onze accumulatielogica - de eis om steeds maar op te stapelen - zorgt voor die versnelling: je moet voortdurend iets doen om kapitaal te verwerven. Lezen voor cultureel kapitaal, mensen zien voor sociaal kapitaal. En het belachelijkste is dat we iets willen doén om ons te ontspannen - dan voelen we de dwang om ons te ontspannen. (…) Tegenwoordig is het uitgangspunt dat we moeten versnellen om de status-quo te behouden. Dat is uniek in de geschiedenis. In de achttiende eeuw ging je harder werken voor een betere toekomst, zodat je kinderen het beter zouden hebben dan hun ouders. Dat was de stuwende kracht tot achterin de twintigste eeuw. En nu? Nu wacht ons geen betere toekomst, maar de afgrond. Als je niet hard genoeg werkt, val je erin. Dat is een pervers systeem. (…) Hoe het wel moet? Vraag je maar eens af op welke momenten je het afgelopen jaar werkelijk gelukkig was. Als ik ernaar vraag hoor ik meestal: toen-en-toen was ik gelukkig doordat ik geraakt werd door wat ik zag of meemaakte. Dat noem ik ‚resonantie’: er klinkt iets in jou mee. (…) Het is lastig om zo’n resonantie te ervaren als je niets doet. Je kunt maar beter wat doen. Maar je moet niet doelbewust zulke ervaringen willen opdoen, want ze laten zich slecht plannen. ― uit een interview met Hartmut Rosa

‚Braak’ en ‚braakliggen’ hebben in onze taal een ongunstige klank. Ze slaan op een stuk grond of op mogelijkheden en talenten die niet worden benut, die niet ontwikkeld worden en dus niets opleveren. Ze leunen dicht aan bij woorden als luiheid en ledigheid, leeglopen en lanterfanten: non-activiteiten die alleen maar iets negatiefs, een manco lijken aan te duiden. Dat is ook begrijpelijk in een samenleving als de onze, die arbeid, daadkracht, productie en ontwikkeling hoog in haar vaandel heeft geschreven. (…) Ondanks alle tijdbesparing hebben we toch geen tijd, althans nooit tijd genoeg. Dit is nogal paradoxaal en tevens verontrustend; het wijst op een verborgen logica in het moderne kapitalisme die zich tegen ons keert. Een soortgelijke paradox bevindt zich trouwens in het hart van de kapitalistische economie, want hoe ongehoord productief ze ook is geworden, hoe welvarend we ook zijn, ‚schaarste’ is nog steeds de sleutelcategorie van ons economisch bestel gebleven. Ondanks gestaag groeiende productie, een steeds groter bnp slagen we er niet in deze fatale schaarste te verjagen omdat namelijk onze behoeften ook voortdurend toenemen. Schaarste wordt zodoende chronisch, als een onvermijdelijkheid van de menselijke natuur, terwijl ze eigenlijk inherent is aan onze maatschappijvorm. (…) Zelfs de oase van de vrije tijd is niet beschut tegen de algehele versnelling van het levenstempo. Braakliggen (…) bestaat uit een eigenaardig mengsel van passiviteit en activiteit, een gerichtheid op de buitenwereld die tegelijk ongericht, doelloos en gelaten is; het is gekenmerkt door openheid, beschikbaarheid, alertheid en aandacht die ervan afziet de dingen te willen beheersen en te veranderen. (…) Het is een actief/passieve houding die zich concentreert op de leegte en zich ontledigt en juist daardoor kan openstaan voor de volheid van het moment, van het hier en nu. (…) Braakliggen is een voedingsbodem van inspiratie en creativiteit. (…) Juist als je niet langer gefixeerd blijft op het resultaat, wanneer je de wil tijdelijk uitschakelt en het bewustzijn vrijaf geeft, kan de inspiratie uit de diepte opstijgen als een gave en geschenk en kunnen de ideeën gaan stromen. ― Ton Lemaire, Verre velden


Wat alle mentale activiteiten gemeen hebben, is de specifieke rust, (…) de terugtrekking uit elk engagement en de opschorting van alle onmiddellijke belangen, die mij partijdig maken en die mij op de een of andere manier deel doen uitmaken van de werkelijke wereld – een terugtrekking waar we eerder naar verwezen als de eerste vereiste van het oordelen. (…) distantiëring van het doen. (…) Scholê is niet de vrije tijd zoals wij die verstaan - de niet door activiteit bezette tijd die overblijft na een dag vol van “bezigheden ter vervulling van de levensbehoeften”. Scholê daarentegen is het weloverwogen afzien van, zich onthouden van (schein in het Grieks) de gebruikelijke activiteiten in dienst van onze dagelijkse behoeften (hê tôn anagkaiôn scholê), met de bedoeling ergens rustig de tijd voor te nemen (scholên agein). (…) We hebben hier dus te maken met een weloverwogen, actief niet-deelnemen aan de dagelijkse bedrijvigheid van het leven.
 ― Hannah Arendt, Thinking

(…) The specific work ethics (is) the paradigm of labour organisation of today’s capitalism: contemporary capitalism is craving for flexible, creative, innovative, and temporary workers who make no distinction between life and work, between self and work, between day and night. Today’s capitalism, we could say, is craving for the artist work ethics. For the artist, work is not a means to an end; to make art is to be an artist, or to work is to be. 
This work ethics is a very profitable strategy: if you can make people believe in this mantra, they will beg for work, compete for work, and fight for work. They will show their endless willingness to find work, whatever work, at whatever price, even if there is no work, even if there is what Isabelle Stengers calls an open politics of non-emploi; the constant endeavour to cut jobs away, everywhere, in the public and the private sector, and as many as possible. Nevertheless, to work is to be. To be lazy is not to be. And we keep on believing it. 
(…) Capitalism has not the objective of creating work; it is a system that aims at profit. By means of the technological revolution, this aim is reached with less labour than ever before. The knowledge and service economy is progress; it diminishes the costs of labour. To keep the little labour that capitalism still needs as cheap and accessible as possible, the neo-liberal system came up with a solution: make people crave for work. 
One achieves this by putting work forward not only as a means to consumption, but also as the sole road to self-esteem. (…) The one who does not work, ridicules with his idleness my dressage and sacrifices. This is why the non-worker has to prove that he wants to work and master himself, and be responsible for finding work. He has to prove that my self-mastery is the sole source of my worth; and that it is not a question of sheer luck. If my work is my merit, then his laziness should be his fault. 
It is clear that this attitude is advantageous to the capitalist system: in our demand for proof we end up pushing the non-worker out of the welfare system and into work at any price. Cheap labour, precarious labour, flexible labour, stupid labour, labour that destroys man and nature, we couldn’t care less, as long as the other is not lazy and proves his worth by merit, like we do. Our self-esteem as constituted by hard working is at stake; and this is why we resent the lazy, those who resist joining in the apology of work. Those who are just sitting there. ― Petra Van Brabandt

Dans les années ’70, ce qu’on appelle néo-libéralisme aurait semblé inconcevable. Les sociologues s’interrogeaient gravement sur la « société des loisirs » à venir.  Le collectif des Adrets, quant à lui, évaluait en 1977 à 2h de travail par jour, ou une semaine par mois, ou une année sur quatre, le temps de travail « lié », nécessaire au fonctionnement d’une société qui, cela allait sans dire, serait débarrassée des gaspillages et de la surconsommation, c’est-à-dire d’une société qui se réinventerait hors capitalisme. (…) Ce quelque chose qui bougeait, et qui était de l’ordre du droit à la paresse, a été éradiqué, et je me demande si on ne peut pas aussi considérer l’offensive néolibérale comme une véritable attaque-sorcière, attaque sur les esprits, entreprenant méchamment, obstinément, aveuglément, de tuer le sens du possible qui était en train de germer. (…) On savait bien que le sous-emploi faisait désormais partie de la stratégie patronale – ah, les dégraissages, les rationalisations – mais on acceptait la légitimité de l’accusation qui porterait sur le « mauvais » chômeur, qui « profite du système ». Et on acceptait, ce faisant, de mettre les chômeurs dans une catégorie sous surveillance, de suspects, toujours coupables en puissance. Pas de pitié pour les brebis galeuses. Cette incohérence criante, quasi schizophrénique, entre la production systématique de sous emploi et l’impératif pour le chômeur de « tout faire » pour trouver un travail, impératif annonciateur des mesures d’activation et de persécutions qui croissent et embellissent aujourd’hui (…) Car c’est bien à une mobilisation, avec son corrélat, surtout ne pas penser, que sont soumis les chômeurs censés rivaliser férocement pour un emploi plus qu’hypothétique. Ceux qui ont du travail et ceux qui n’en ont pas sont d’ailleurs pareillement mobilisés, les premiers par la cause sacrée de la compétitivité, les seconds, sous la surveillance d’une armée de « petites mains », par l’impératif d’avoir à manifester leur motivation à se vendre à n’importe quel prix, à se rendre désirable, à séduire. Bref à se prostituer, non en échange d’un travail certes – mille candidatures motivées pour dix postes – mais pour démontrer, encore et toujours, qu’ils restent mobilisés. (…) L’ennemi a gagné car la réponse n’est autre que cela: le ressentiment (« qu’il travaille comme tout le monde ! ») a déjà capturé l’imagination, la puissance de penser, la force de créer. Lutter contre l’opposition entre les bons et les mauvais chômeurs, c’est lutter contre la puissance invasive du ressentiment qui nous rattrape et nous infecte si l’on n’y prend garde, si l’on n’invente pas comment s’en protéger, contre le ressentiment qui fait que l’on ne lutte plus que sur la défensive, dos au mur. Et que l’on sera une masse  de manœuvre docile, prête à entonner un chant d’esclave dès que nos maîtres nous annonceront que « l’emploi est menacé » - sauvez nos emplois, nous ne voulons pas savoir si la planète va en crever. (…) Lutter pour le droit à la paresse, aujourd’hui, c’est retrouver la capacité de ne pas faire cause commune avec l’ennemi, de ne pas céder au ressentiment qui nous est inoculé, de ne pas accepter les chants d’esclaves qu’il exige de nous. C’est oser (re)prendre l’initiative là où la barbarie semble avoir gagné. ― Isabelle Stengers

Ons brein krijgt zoveel stimuli te verwerken, dat we onze focus verliezen. Weinigen snakken naar een wereld zonder e-mail of internet hoewel vrijwel iedereen de nadelen ervaart. Ik stap een jaartje uit het bombardement, benieuwd wat die rust en stilte met zich brengen. ― Johan Braeckman 


I’m fooling around not doing anything, which probably means that this is a creative period, although of course you don’t know until afterwards. I think that it is very important to be idle. So I am not ashamed of being idle. - Freeman Dyson in Creativity

“why we disconnect matters: We can continue in today’s mode of treating disconnection as a way to recharge and regain productivity, or we can view it as a way to sabotage the addiction tactics of the acceleration-distraction complex that is Silicon Valley. The former approach is reactionary but the latter can lead to emancipation, especially if such acts of refusal give rise to genuine social movements that will make problems of time and attention part of their political agendas - and not just the subject of hand-wringing by the Davos-based spirituality brigades. Hopefully, these movements will then articulate alternative practices, institutions, and designs. If it takes an act of unplugging to figure out how to do it, let’s disconnect indeed. But let us not do it for the sake of reconnecting on the very same terms as before. We must be mindful of all this mindfulness.” - From a talk from Medium about a Mindful Workplace

Over the centuries, the illusion of mastering time through obedience to it came into acceptance. Across Europe, the medieval monastery’s bell tolled as a reminder to eat, sleep and pray. But while there must have been some soul’s release in relinquishing earthly sovereignty to that sound, as the clock’s authority spread, we sealed all the gaps through which curiosity might seep into our days. Curiosity, after all, could lure the susceptible way off track, as the Italian poet Petrarch learned in the spring of 1336, when he famously climbed Mont Ventoux, motivated by “nothing but the desire to see its conspicuous height.” One of the texts he carried along was Saint Augustine’s “Confessions,” detailing the moral dangers of such expeditions, when men “go out to admire the mountains,” or the course of the stars, and therein forget themselves. Chastened, Petrarch made his descent in silence. Only the Enlightenment redeemed our penchant to while away the hours in wonder. The English philosopher Thomas Hobbes called curiosity the “singular passion” separating humans from animals. Even better, it was “a Lust of the mind, that by a perseverance of delight in the continual and indefatigable generation of Knowledge exceedeth the short vehemence of any carnal Pleasure.” What pleasure we might know by letting curiosity have its way with us for an hour or two. From NYTimes

“Sometimes out here in nature you have days when its very quiet you know.. An you get these moments out in the forest when nothing makes any sound, when nothing moves, not even a leaf of grass. These are moments.. its really kind of weird you know.. when just for a moment you start to doubt if time has stopped. You get this weird feeling that you are trapped in.. in something like photograph.” - Linas Ramanauskas of Nida Art Colony

“After a week of Vipassana we'd been sitting inside meditating all the time. On the last day I went out behind the conference centre into the garden. And after that meditating the birds in the garden just hipped past me really close. They weren't scared at all.” - Cocky Eek

Ons brein krijgt zoveel stimuli te verwerken, dat we onze focus verliezen. Weinigen snakken naar een wereld zonder e-mail of internet hoewel vrijwel iedereen de nadelen ervaart. Ik stap een jaartje uit het bombardement, benieuwd wat die rust en stilte met zich brengen. - Johan Braeckman

A trip to Mars, with its invisible technology and vast, unprecedented distance from home, could estrange or alienate a crew to an unprecedented degree. Such a distance could produce an entirely new kind of boredom, impossible to imagine on Earth. From Aeon

Time Travel in the Brain: What are you doing when you aren't doing anything at all? This dark network (which comprises regions in the frontal, parietal and medial temporal lobes) is off when we seem to be on, and on when we seem to be off. If you climbed into an MRI machine and lay there quietly, waiting for instructions from a technician, the dark network would be as active as a beehive. But the moment your instructions arrived and your task began, the bees would freeze and the network would fall silent. When we appear to be doing nothing, we are clearly doing something. But what? The answer, it seems, is time travel. - From: TIME

What do you do when you find yourself with a lot more time and a lot less money on your hands than you’re used to? -Dougald Hine

Let us be lazy in everything, except in loving and drinking, except in being lazy. – Lessing

And meanwhile the proletariat, the great class embracing all the producers of civilized nations, the class which in freeing itself will free humanity from servile toil and will make of the human animal a free being, – the proletariat, betraying its instincts, despising its historic mission, has let itself be perverted by the dogma of work. Rude and terrible has been its punishment. All its individual and social woes are born of its passion for work. - Paul Lafargue 

Write nothing!
Read nothing!
Say nothing!
Print nothing!

- From the Decree About The Nothingists Of The Poetry (fragment)

The most effective executives are those who can both act and reflect—which means making time to do nothing. Doing nothing involvesunplugging ourselves from the compulsion to keep busy, the habit ofshielding ourselves from certain feelings, the tension of trying to manipulate our experience before we fully acknowledge what that experience is.Doing nothing givesus the opportunity to look atthe dark side of our nature, a domain of great energy and passion. But it takescourage to go to the regions of ourmind that we’re usually busy avoiding. –Manfred F.R. KETS de VRIES

References

Books and articles

  • Ivan Goncharov, Oblomov, 1858
  • Paul Lafargue, Le droit à la paresse, 1883
Herman Melville, Bartleby, the Scrivener: A Story of Wall Street, Herman Melville, 1853
  • Nescio, De uitvreter, 1911
  • Kazimir Malevich, Laziness - The Real Truth about Mankind, 1921 (http://www.workaffair.greteaagaard.net/satelite_files/malevich_laziness.pdf)
  • Bertrand Russell, In Praise of Idleness, 1932 (http://www.zpub.com/notes/idle.html)
John Cage, Silence, lectures and writings, 1961
  • Vladimir Jankélévitch, De beleving van de tijd: avontuur, ernst, verveling, 1966
  • Ivan Illich, Het recht op nuttige werkloosheid, 1978
  • Margurite Duras, Zwart haar blauwe ogen, 1987
  • André Gorz, Critique of Economic Reason, 1988
  • Oek de Jong, De hemelvaart van Massimo (verhalenbundel), De onbeweeglijke Tze, 2002
  • Lars Svendsen, Filosofie van de verveling, 2003
  • Tom Hodgkinson, Lof der luiheid, 2004
  • Wilhelm Schmidt, Levenskunst. Lof der verveling, 2004
  • Awee Prins, Uit verveling, 2007
  • Tom Lutz, Doing Nothing: A History of Loafers, Loungers, Slackers and Bums in America, 2007
  • Jeroen Peeters, An invitation to Loiter, 2008
  • Joke Hermsen, Stil de tijd, Pleidooi voor een langzame toekomst, 2009
  • Tim Parks, Teach us to sit still, 2010
  • David Nolens, De kunst van het wachten, 2011
  • Lars Kwakkenbos, Jeroen Peeters, Martin Nachbar, The art of housekeeping, 2011
  • Michael Foley, Embracing the ordinary, 2013
  • Ton Lemaire,Verre Velden, (Braakliggen, pp. 67-92), 2013
  • Kristin Bonneure, Stil Leven, 2014
  • Joke Hermsen, Kairos, Een nieuwe bevlogenheid, 2014
  • Books to lounge and be Idle with from goodreads
  • Bojana Kunst, On Consumption, Laziness and Work

Online

Arts, films

  • Thomas Bernard, Gehen (toneelstuk, gespeeld door Discordia), 1971
  • Lazarus, Oblomow (I’ll do it tomorrow), 2010
  • Charlie Chaplin, Modern Times, 1936
  • Agnes Hranitzky & Bela Tarr, A torinai Lo, 2011
  • Marina Abramovic: The Art of Doing Nothing
  • Pilvi Takala: The Trainee
  • Alicia Framis: Secret Strike
  • Adel Abidin: Consumption of war (office work / office war / game-play)
  • Sofia Hulten: Acts of pointless resistance,
  • Sofia Hulten: Gray area – 12 ways to hide in an office environment
  • Nina Kurtela: Transformance
  • Faith Holland: Artist statement
  • Harun Farocki Workers leaving the factory
  • Vlatka Horvat: Uzaludnost rada
  • Sasa Pirker Paperwork,
  • Hans Richter Inflation,
  • Danica Dakic Good luck!,
  • Peter Downsbrough Set(ing),
  • Adel Abidin Consumption of War
  • Jan Peter Hammer The Anarchist Banker,
  • Zachary Formwalt unsupported transit,
  • Julika Rudelius, Adrian Paci, Bernardette Corporation…
  • Theaternyx (Linz),
  • The “black wave” in cinema of former Yugoslavia in 1960s and 1970s as critical practice (Zelimir Zilnik, Dusan Makavejev, Stasenko, Mikuljan, Zoran Tadic, KrstoPapic) reflecting the social context of proletariat in socialist country, along with radical language of conceptual art (Mladen Stilinovic, Group of six artists, OHO).
  • Moscou Collective Actions: In june 2000 Elisabeth Schimana and Markus Seidl started with the following mission: “a farming village in upper austria is sought, whose inhabitants are ready to discuss the following questions with us: what does comfort mean? is it comfortable to do nothing? what does it mean to do nothing? who is allowed to do what about doing nothing? the results form seven days of doing nothing.
  • future_fabulators/what_people_say_about_doing_nothing.txt
  • Last modified: 2016-03-27 14:46
  • by maja